پنجره ی خاطرات

اعصابم این روزها عین بیسکویت شده …

از اون بیسکویت هایی که یک هفته میمونه ته کیفت ، که یادت میره بخوریش …

همون ته له میشه ، خورد میشه ، پوووووودر میشه !

از این تکرار ساعتها

از این بیهوده بودنها

از این بی تاب ماندنها

از این تردیدها

نیرنگها

شکها

خیانتها

از این رنگین کمان سرد آدمها

و از این مرگ باورها و رویاها

پریشانم …

دلم پرواز میخواهد !

شنیدید که میگن : اونی که گریه می کنه یه درد داره اما اونی که میخنده هزار تا ؟
من میگم : اونی که میخنده هزار تا درد داره ولی اونی که گریه میکنه به هزار تا از دردهاش خندیده اما جلوی یکیشون بدجوری کم آورده …

به پایان رسیده ام اما نقطه نمی گذارم …

یک ویرگول میگذارم ،

این هم امیدیست ، شاید که برگردی …

.

یه روزی من بودم نفسش

ولی بعد شدم عامل تنگی نفسش

رفت سراغ یه نفس تازه !!!